ข้อตกลงไม่ให้ผู้ซื้อฝากจำหน่ายทรัพย์สินที่ขายฝาก
กฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการขายฝาก ต้องบอกเลยว่าส่วนของกฎหมายที่เกี่ยวข้องนั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกับประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ที่เกี่ยวกับการขายฝากดังนี้ โดยอย่างแรกก็คือ สัญญาขายฝากเป็นสัญญาที่กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิน ซึ่งจะเป็นของผู้รับฝากซื้อทันทีที่จดทะเบียน โดยผู้ขายฝาก ก็จะได้เป็นสัญญากรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินที่ตกเป็นของผู้รับซื้อฝาก ทันทีที่ได้รับการจดทะเบียน ผู้ขายฝากนั้นจะได้ กรรมสิทธิ์ในที่ดินกลับคืนนก็จะต้องขอไถ่ถอนในกำหนดสัญญาขายฝาก หรือภายในเวลาที่กฎหมายกำหนด โดยมีกรณีอสังหาริมทรัพย์มีกำหนดสิบปี ตั้งแต่เวลาซื้อและขาย หรือกรณีสังหาริมทรัพย์มีกำหนดสามปี นับแต่เวลาที่ซื้อขาย สำหรับสัญญาขายฝาก ต้องมีกำหนดระยะเวลาในการไถ่คืนว่าจะเมื่อไรกันแน่ โดยจะกำหนดเวลาของการไถ่คืน เกินกว่าที่จะไถ่คืนเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้ แต่หากว่าไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอนหรือไถ่เกินกว่านั้น เป็นเวลาเป็นสิบปีหรือสามปี ก็ตามประเภทของทรัพย์สิน สำหรับการขยายกำหนดเวลาการไถ่นั้น ผู้ขายฝากและผู้รับซื้อฝากจะทำสัญญาขยายเวลาไถ่กี่ครั้งก็ได้ แต่หากว่ารวมกันก็จะต้องไม่เกินสิบปีก็ได้ ตั้งแต่วันที่มีการทำสัญญาขายฝากนั่นเอง
กระบวนการขายฝากหรือข้อตกลงไม่ให้ผู้ซื้อฝากจำหน่ายทรัพย์สินที่ขายฝาก ก็จะทำให้ประชาชนที่ไปขายฝากมีการสูญเสียที่ดินและอาคารกันไป เพราะกฎหมายข้อนี้เป็นกฎหมายที่ต้องระวังมาก สำหรับการขายฝาก เป็นเรื่องของสัญญาซื้อขายที่กรรมสิทธิ์ไปยังผู้ซื้อ โดยมีข้อตกลงว่าผู้ขายจะต้องไถ่ทรัพย์สินนั้นนั่นเอง
ก่อนทำสัญญาขายฝาก ต้องเข้าใจกำหนดเวลาไถ่ถอน